"Kobieta jest jak róża - na to ma kolce, by je owijać płatkami",
"Marzenie kobiety - mieć stopę wąziutką, a żyć na szeroką",
"Jesteś duszą Wszechświata i duszy Wszechświatem!"
Tak o kobietach mówił Julian Tuwim, często pisał o nich w swoich wierszach. Poniżej zamieszczam wiersz, w którym poeta zawarł skomplikowaną, pełną przeciwieństw naturę kobiety.
Ewa
Zaczęło się to dawno,
dawno,
Najdawniej jak pamięć
sięga,
Tam, skąd bierze początek
Rodzaju ludzkiego księga.
Pod modrym niebem, w cudnym ogrodzie,
Pod słynnym drzewem, w
przewiewnym chłodzie,
Pierwszą wiosną, w pierwszym maju,
Zresztą każdy o tym wie:
Kiedy Adam mieszkał w raju
Bardzo często nudził się,
Spać tam było we zwyczaju,
Więc spoczywał w błogim śnie...
Dalszy ciąg każdy
sam sobie dośpiewa.
Słowem: EWA.
I zaraz potem zerwała
owoc z drzewa, co nęcił wonią
i blaskiem świecił. Ach,
przypadła doń pożądliwymi usty:
Patrz Genezis, rozdział
trzeci, ustęp szósty:
Widząc tedy niewiasta, iż dobre drzewo
ku jedzeniu, a iż
było wdzięczne ust wejrzeniu a pożądliwe
drzewo, dla
nabycia umiejętności wzięła z owocu jego i jadła,
i dała
też mężowi swemu, który z nią był i on też jadł.
Od grzechu zaczął się jej świat,
A że Pan Bóg ją
stworzył, a szatan opętał,
Jest więc odtąd na wieki i
grzeszna, i święta,
Zdradliwa i wierna, i dobra i zła,
I
rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza,
I gołąb i żmija, i
piołun i miód,
I anioł i demon, i upiór i cud,
I szczyt
nad chmurami, i przepaść bez dna,
Początek i koniec - kobieta,
acha!
(...)
